pacitan

Selamat siang.

We bevinden ons alweer in de maand April, niet normaal wat vliegen de dagen, weken voorbij zeg. Tiid hoart gjin skoft.

Nadat we terug kwamen van de Bromo begon het normale weekje weer. We hebben weer lesgegeven op de drie verschillende scholen van Al Falah. Elke les zijn de kinderen nog erg enthousiast.

Op donderdag gingen we naar Yayasan Kartini het weeshuis naast onze verblijfplaats. Hier gingen Hester en ik fietsen met een gehandicapte jongen. Hij heeft een eigen driewieler waar hij erg blij mee is. Voordat we gingen fietsen deden we nog wat lucht in de banden. Tijdens het op pompen van de banden kon Martino al niet meer wachten om te beginnen met fietsen hij stond echt te trappelen….. Nadat dit klaar was kon Martino eindelijk op zijn fiets. Eerst deden we wat rondjes op de binnenplaats van de Yayasan Kartini. Hierna zijn we snel op de straat voor het weeshuis gegaan…zodat hij meer en een langer stuk kon fietsen. Dit vond hij zo leuk dat we daarna door de hele buurt zijn gefietst, Hester en ik renden er naast voor het geval er iets gebeurde. Toen we terug kwamen gingen we op de straat voor het weeshuis met de andere bewoners voetballen, badmintonnen, basketballen en touwtje springen. Voordat we het wisten stond de hele straat zowat vol dit omdat er ook andere kinderen kwamen. Dit was al met al een erg geslaagde en gezellige spelmiddag waarbij we veel plezier hebben gehad.

Ook hebben we weer sport en spel gegeven bij het weeshuis op de begraafplaats. Eerst deden we dit gewoon tussen de grafstenen, dat blijft toch een hele aparte ervaring om daar met de kinderen sport en spel te doen, maar dit is niet altijd even handig. We hebben nu voor elkaar gekregen om een veldje te huren wat plaats vind naast het weeshuis. Hier kunnen we nu elke keer gebruik van maken. Niet dat dit een super mooi gras veld is maar het is beter dan tussen de grafstenen. Ook hebben we deze week nieuwe sport en speel materialen aangeschaft. Zo hebben we nieuwe badminton rackets gekocht, groot springtouw, frisbee, boemerang en een volleybal.

We hadden al heel lang afgesproken om een keer te gaan vissen met onze leraar. Nu was daar dan het moment. Zondag gingen we vissen. We zouden voor het vissen eerst gezamenlijk burbur Ayam eten. Dit is een soort van rijst pap met kip, pinda’s, tomaat en stukjes brood. Hester en Ik vinden dit alle bij erg lekker. We hadden om 07.00 afgesproken op car free day. Wij stonden hier mooi op tijd tot dat we plotseling een bericht kregen van Anwar (leraar van school) dat zijn vrouw ziek was en hij eerst nog naar de dokter moest. Dus zodoende moesten we nog een uurtje wachten. In die tussen tijd maakten we een wandeling over de car free day. Tussen 06.00 tot 10.00 is deze weg auto vrij en rijden er dus geen auto’s maar vinden er heel veel activiteiten plaats. Ook was er een band die Indonesische muziek speelde. Hier stopten we om gewoon even rustig naar te kijken en dit te bewonderen. Voordat we het wisten werden we ineens naar voren mee gesleurd en stonden we daar te dansen en dat zo vroeg in de ochtend haha. Later belde Anwar dat hij er ook al was toen hebben we hem opgezocht en bubur ayam gegeten. Op de terug weg naar de scooters werden Hester en ik gevraagd om een handtekening te zetten op een groot spandoek. Toen was daar dan het moment van het vissen. Hester en ik dachten dat dit plaats zou vinden in een rivier ofzo. Bleek dat er een speciale vis arena bestaat om te vissen. Het vissen was erg gezellig. We zijn gestopt bij 4 vissen. Anwar, Hester en Anwar’s dochter hadden allemaal een vis aan de haak behalve ik haha. Daarna zijn we naar het huis gegaan van een andere leraar. Hier hebben zij de vissen klaargemaakt en hebben we het daarna opgegeten…..dit was voortreffelijk. Wel raar, eerst vang je de vis en een paar uren later ligt die zelfde vis op je bord om hem op te eten. De eerste volgende keer toen we aankwamen bij het weeshuis Al-ichlas om daar weer sport en spel te geven waren de kinderen zo enthousiast en helemaal door het dolle heen. De kinderen hadden een krant. Bleek dat Hester en ik op de voorpagina stonden. Omdat we op car free day een handtekening hadden gezet op een spandoek. Het bekende dat we het stimuleren dat de schoolexamens op alle middelbare scholen in Indonesië op een eerlijke manier verlopen.

Een week later zijn Hester en ik een lang weekendje naar Pacitan geweest. Pacitan is de geboorteplaats van Anwar de leraar van school. Hij zij dat daar een goed strand was om te surfen dus wouden Hester en ik hier graag heen. Dit was 8 uur met de bus. Toen we vertrokken vanuit Surabaya kwam Anwar en zijn familie ons uitzwaaien op het bus station, super lief natuurlijk. De eerste 5 uren zaten we in een luxe touringcar bus. In Ponorogo moesten we overstappen. Nu kwamen we terecht in een super klein busje. Het busje zat super vol waarop we ook niet naast elkaar konden zitten. Hester zat helemaal achter in en ik zat meer voorin. Het zat zo vol dat er zelfs mensen half uit de deur openingen naar buiten hingen en ik kon Hester de hele reis niet eens zien. Onderweg was er wel genoeg andere dingen te zien wat een prachtig omgeving en uitzicht toch. Het was donker toen we aankwamen in Pacitan. De eerste nacht hebben we geslapen in een prima home stay. De volgende dag zijn we vroeg uit de veren gegaan om te gaan surfen. Wel moesten we dit eerst nog vinden. Nadat we het strand ‘’telengria beach’’ gevonden hadden en wat rond hadden gevraagd kwamen we uiteindelijk terecht bij Harry’s ocean view, surfing accomdation. Helemaal perfect natuurlijk, dit was ook lekker dicht bij het strand oftewel het was aan het strand. Hier was nog precies 1 bungalow vrij waar we in konden verblijven. In de middag hebben we 2 uren surf les gehad. Dit was echt helemaal top, echt super super leuk om te doen. De volgende dag zijn Hester en ik weer vroeg opgestaan om nu zelf te gaan surfen. Eerste keken we even waar de golven goed waren waarop we vervolgens met ons scooter en board er naar toe reden. We hebben gewoon een paar dagen constant gesurft omdat we dit alle bij super vet vonden om te doen. Het was een perfect strand met mooie golven om het op te leren. Zondag vroeg zijn we weer terug gegaan naar Surabaya. We zaten nu in een bus die in één keer terug reed naar Surabaya zonder overstap. Dus zaten we gewoon in één stuk door 8 uren op de zelfde stoel.

We beginnen alweer aan onze laatste weken hier in Surabaya. Deze weken zullen we ons weer bezig houden met stage, school en de weeshuizen.