Blue fire

Goedemorgen allemaal! Het is bij jullie zomer tijd dus vanaf nu nog maar 5 uurtjes verschil.

Vorige week zijn we naar de ambassade geweest voor het verlengen van het visum. Dat betekend dat we hier alweer 2 maanden zitten. Het invullen van de papieren is hier veel minder streng. Waar ze dan wel weer heel erg op letten zijn je kleren. Als je niet netjes komt, dus niet in een lange broek en een netjes t-shirt kan je weer naar huis om je om te kleden. Dit heeft allemaal te maken met de moslim cultuur.

Ook zijn we in een nieuw weeshuis geweest; “yayasan As Sakinah”. Toen we opzoek waren naar het weeshuis kwamen we een man tegen die ons er naar toe had gebracht. Hij sprak goed Engels en ging mee naar binnen als tolk. Dat was super handig want ze spraken geen woord Engels in het weeshuis. Toen we naar binnen gingen bleek het in een super staat te zijn. Het zag er luxe uit en het was heel groot. Alleen konden we de kinderen niet zien omdat ze allemaal op school waren. Daarom hadden we besloten om een andere keer terug te komen.
Toen we er weer kwamen waren alle kinderen er. Ze kregen net les uit de koran en waren allemaal in een uniform van het weeshuis. Er werd speciaal nasi goreng voor ons gemaakt en kregen we es the. Toen we verder in het weeshuis keken zagen we alleen maar mooie dingen. Ook was er gewoon een muziek kamer met allemaal instrumenten. Hier is alles goed en gaan we verder dus niks doen. Ook dit was leuk om te zien, een keer een weeshuis dat er echt goed uitzag!

In het weeshuis hiernaast zijn we bezig met het opknappen van het plein. Het is helemaal begroeid met gras en je ziet de stenen niet meer. Omdat dit een mooie plek is om te voetballen, badmintonnen en andere dingen te doen zijn we bezig om dit weer goed te maken zodat we dit kunnen gebruiken.

Het verkeer is hier ook nog steeds een gekkenboel! Groen is het zelfde als rood, gas geven is het zelfde als remmen en inhalen kan op elk moment ook als er tegen liggers aan komen. Maar het blijft echt leuk om met de scooter te slalommen over de weg en door rood te rijden. Wat je hier ook heel veel ziet is dat ze tijdens het rijden in de deur opening van de bus hangen, op het dak zitten of met de hele familie op de scooter zitten! Je ziet hier allemaal baby’s op de scooter of gezinnen met 5. Voor het volgende reis verslag maak ik er wel even een foto van.

Dit weekend was het plan om naar de Bromo (een vulkaan) te gaan. We moesten eerst met de bus naar Probolinggo en vanaf daar met een bus naar de Bromo. De bus naar Probolinggo duurde 4 uur en we hebben ook echt 4 uur lang ons ogen uit gekeken. De bus scheurde zo hard dat we de auto’s inhaalden ipv. De auto’s ons, zoals in Nederland. Als we niet konden inhalen op de normale manier scheurde hij wel over de vluchtstrook of nog beter half door de berm. Hoe hard we reden geen idee, de kilometer teller was kapot. Als er iemand wou uitstappen ging de bus naar de zijkant en remde een beetje af, de deur ging open en de persoon kon eruit springen. Daarna scheurde de bus verder.

Toen we aankwamen in Probolinggo kwamen we een man tegen. Hij had een groep toeristen die naar vulkaan Ijen gingen en er was in de auto nog een plek vrij. Een paar seconden later was ons plan dus gewijzigd en zaten we 5 uur in een busje naar Bondowoso om daar de vulkaan Ijen te bekijken.
Na een kort nachtje in een hotel vertrokken we 1 uur s 'nachts richting de vulkaan. Omdat wij nog nooit van deze vulkaan hadden gehoord hadden we niet echt verwachtingen. Het bleek dat we lopend de vulkaan op moesten. Dit bleek een tocht van 3 km te zijn stijl omhoog! Echt een goede conditie test.
Toen we bij de krater van de vulkaan waren was het nog donker. In de krater van de vulkaan konden we blauw vuur zien. Dit komt omdat er allemaal zwavel in de vulkaan is. We konden alleen niet heel dicht bij de vulkaan komen omdat hij helemaal aan het roken was. Er was allemaal rook/zwavelgas en omdat wij super goed voorbereid waren hadden we geen masker. Hoe dichter we bij kwamen hoe moeilijker het ademen ging, we kregen traan ogen en heel veel mensen waren aan het hoesten. Toen besloten we om maar weer een stuk terug te gaan. Dit deden we samen met het groepje waar we ook bij in het busje zaten. Ondertussen kwamen we allemaal mensen tegen die aan het werk waren. Deze mensen beklimmen de vulkaan 2 keer per dag om zwavel uit de krater te halen. Ze lopen helemaal in de krater (zonder masker) en vullen hun manden met zwavel. Dit weegt gemiddeld 80 kilo en dan lopen ze daarmee helemaal naar beneden. De mensen die dit werk doen worden niet ouder dan 40 jaar omdat de rook zo slecht is voor de gezondheid.

Toen we terug waren gingen we met een busje naar de Bromo. Ook dit was een kort nachtje want half 3 zouden we vanaf het hotel met de jeep naar de bromo om de zonsopgang te zien. We hadden alleen een klein probleempje met de wekker en werd er half 4 op ons deur gebonkt! Toen kwamen we erachter dat het in Nederland zomertijd was geworden en dat de telefoon automatisch was versprongen. We waren nog mooi op tijd dus.
Ook de Bromo was mooi om te zien. Eerst hebben we de zonsopgang bekeken vanaf een andere berg en daarna hebben we de Bromo beklommen. Ook hier kwam allemaal rook uit de krater. Echt vet om te zien.
Wat wel heel gek is dat nergens hekken staan. Als je zou willen zou je helemaal in de vulkaan kunnen gaan en met een mis stapje lig je erin. heel voorzichtig lopen dus en hopen dat niemand je aanstoot.

Nu zijn we weer terug in Surabaya en kunnen we deze week weer aan de slag met school, stage en opdrachten voor de stichting. Echt een top weekend gehad!

Tot het volgende reisverslag!

Hati-Hati