Einde in zicht!

Hallo Allemaal,

Daar zijn we weer.

Nog even en dan zit onze tijd hier in Surabaya er alweer op. De afgelopen weken hebben we nog veel gedaan, meegemaakt en beleeft.

We hebben bingo gespeeld met de bewoners van Yayasan Kartini. Dit hadden we zelf gemaakt omdat hier in Indonesië geen bingo bestaat althans wij konden dit niet vinden. Na een duidelijke instructie konden we beginnen. Ze vonden het erg leuk en waren super enthousiast, wel waren er een paar bewoners die niet cijfers konden lezen waarop zij werden geholpen en het ook goed naar hun zin hadden. Wanneer iemand bingo had en dit hard op riep vond iedereen dit geweldig. Voor de gene met bingo hadden we een cadeautje.

Ook zijn we met 2 jongens en één 1 meisje van het weeshuis Yayasan Kartini naar het zwembad geweest. We gingen hier met de taxi heen dit vonden ze al helemaal mooi. In het zwembad hadden we met z’n allen veel plezier en lol we zijn in ieder geval heel vaak van de wildwater baan gegaan. Als we weer onder waren was het eerste wat ze zeiden ’kom zullen we nog een keer’’. Aan het einde hebben we nog even met z’n allen in een restaurant gegeten. Dit vonden ze helemaal leip. Want eten in een restaurant is toch wel iets speciaals, dit maken ze niet elke dag mee.

Bijna elke middag na het lesgeven op AL-FALAH zijn we in het weeshuis geweest om een activiteit te doen met de bewoners zo hebben we veel sport en spel gegeven zoals een badminton competitie, voetbalwedstrijd, bal overgooien en gefietst. Ook het sport en spel bij de andere weeshuizen (Al-Ichlas en Agape gingen gewoon door. De kinderen van deze weeshuizen zijn nog steeds erg enthousiast als we komen. Bij het weeshuis Agape vinden de kinderen het soms erg lastig om samen te werken en het materiaal samen te delen waarbij er dan wel eens een ruzie ontstaat.

In Surabaya zit een sigaretten fabriek waar de sigaretten door vrouwen met de hand worden gemaakt. Hier wouden Hester en ik graag nog een keer kijken en zodoende was het moment aan gebroken dat we hier heen gingen. We hadden de route bekeken op google maps zodat we er zonder probleem heen konden rijden. Nou na een tijdje op de scooter dachten we beiden zo van nu moeten we er ook bijna zijn hé. Helaas konden we het niet meer vinden en wisten we niet meer zo goed wat nou precies de exacte route was toen zijn we maar terug gegaan. Wel hebben we weer veel van Surabaya gezien vanaf ons scootertje. De volgende dag zijn we samen met de Buharto de vrouw waar wij bij verblijven maar naar de sigaretten fabriek gegaan of te wel House of Sampoerna. Het grootste gedeelte van de rit herkenden we en dus waren we de vorige keer vlakbij haha. Het was echt indrukwekkend om te zien. Zaten 1000 vrouwen sigaretten te maken niet normaal wat voor snelle handelingen zij deden om een sigaret te voltooien het leek echt onwerkelijk, allemaal met de hand. Per gemaakte sigaret krijgen ze geld dus hoe meer ze maken hoe meer ze verdienen.

In Nederland was op 26 april kingsday en ook wij hadden dat hier. Hester en ik kregen een paar weken van te voren een uitnodiging van de ambassade van Nederland om kingsday te vieren. Alle Nederlanders die in Indonesië wonen of verblijven waren uitgenodigd. Hier zijn we dus naar te gegaan. Toen we daar eenmaal aan kwamen zagen was het een heel groot luxe hotel waar het in plaats vond en eenmaal binnen dachten we waar zijn we nu beland wat een apart soort volk mensen liep daar rond zeg allemaal van die hoge-pieten en van die balletjes. Dit was weer een hele ervaring en belevenis om kingsday zo te vieren.

Met het weeshuis Yayasan Al- Ichlas zijn Hester en ik met alle kinderen 35 in totaal naar de dierentuin geweest. Ze vonden het helemaal geweldig en gingen van het ene dier naar het ander dier. Waarbij ze ons dan ook riepen of meesleurden en dan ging het zo van ‘’wooow Hester of Ruwert moet je eens zien’’, dan lieten ze de krokodil zien of een tijger. Aan het einde toen we heel veel dieren hadden bekeken gingen we nog met alle kinderen te zwemmen in het zwembad van de dierentuin.

Deze week hebben we afscheid genomen op de Elamentry school en Junior high school van Al-Falah. Bij het afscheid op de elementary school stond het plein bomvol met de kinderen. Wij hebben iedereen bedankt en goodbye gezegd. Waarbij ik als laatste keer nog Aerobic gaf aan de kinderen. Hierna kregen we van elk kind een hand. Als de kinderen hier een hand geven brengen ze je hand naar hun gezicht of geven ze een kus op je hand dit doen ze uit respect voor ouderen. Aan het einde waren onze handen helemaal lam en nat want het waren ongeveer 600 kinderen waar wij een hand van kregen. Op de Junior high school gingen we langs alles klassen om afscheid te nemen en ze te bedanken ook werden er heel veel foto’s gemaakt.

Ook hebben we een presentatie gegeven op de Senior high school. Een leraar van de elamentry school vroeg of wij ook een presentatie wouden geven op zijn andere school over Nederland. Hester en ik hadden een powerpoint presentatie gemaakt en waren er helemaal klaar voor. We hadden afgesproken om 16.30 om dan gezamenlijk naar de school toe te rijden. om 16.00 ging de telefoon met waar we bleven. Hester en ik dachten dat we om 16.30 hadden afgesproken dit was dus een miscommunicatie. Toen we gezamenlijk met de leraar en de chauffeur in de auto zaten naar de school vroeg hester; “hoelaat start de les?” Waarop Indra zei 4 uur. Dus wij vroegen, huh dan zijn we toch te laat? Waarop we een antwoord kregen van It’s Indonesia then you’re never too late. Hierop moesten Hester en ik erg lachen. De presentatie ging goed en de leerlingen vonden het leuk. Na de presentatie wou de directeur van de school ons trakteren en nam ons en de andere leraren mee uit eten.

Op straat bij het halen van eten hadden we op een geven moment een praatje met een man die bij het leger zat. Nadat we een tijdje stonden te praten mochten Hester en ik wel eens langs komen om te schieten op speciale schietbaan. Dit leek ons natuurlijk geweldig waarop wij hem de volgende dag op belden of wij nu ook konden komen. Dit was geen probleem en zo gingen wij er heen. Hier hebben Hester en ik op een 10 meter baan met een lucht pistool/geweer geschoten dit was wel lache om een keer mee te maken.

We hadden al afscheid genomen van de kinderen op de Elamentry school maar nog niet van de leraren. Zo doende gingen we op zaterdag ochtend gezamenlijk eten met alle leraren waarop wij werden bedankt voor onze diensten en wij hun bedankten en een toespraak hielden. De avond van te voren hadden we samen met Buharto wat ontstond door een grapje maar uiteindelijk serieus werd een liedje geoefend in het Indonesische wat wij dan wel konden zingen haha. Dus tijdens het gezamenlijk eten met de leraren gingen Hester en ik het liedje zingen en begon iedereen mee te zingen haha, mooi toch.

Tot zover weer een reisverslag. Dinsdag avond komen de nieuwe studenten, wij zullen hun hier nog wat laten zien en rondleiden waarop Hester en ik een paar dagen later met het vliegtuig naar lombok vliegen voor onze vakantie.